[Rozmiar: 25818 bajtów]
 o mnie  malarstwo  grafika  fotografia  linki  kontakt





Grafika warsztatowa

Kliknij ikonę aby uzyskać powiększenie


















   Bez powiększenia

[Rozmiar: 30793 bajtów]mezzotinta[Rozmiar: 27708 bajtów][Rozmiar: 23329 bajtów][Rozmiar: 30622 bajtów][Rozmiar: 25976 bajtów][Rozmiar: 22155 bajtów][Rozmiar: 32350 bajtów]
Technologie graficzne których używam:

Miedzioryt jest technologią polegającą na wygrawerowaniu rysunku stalowymi dłutami w wypolerowanej płycie miedzianej. W tak powstałe zagłębienia wciera się farbę, która w czasie druku, pod dużym naciskiem, zostaje przeniesiona na papier. Jest to najstarsza metoda druku wklęsłego. Poprzedzona była techniką niella, którą włoscy, a następnie niemieccy złotnicy stosowali od pierwszych lat XV w. przy wyrobie przedmiotów z metali szlachetnych. Służyła również do zdobienia broni i zbroi. Technologia ta znana była już w starożytnej Grecji, na Krecie i w Rzymie. Florencki złotnik Tommaso Finiguera wykorzystał technikę niella do powielania rysunków. Najbardziej znana i ceniona jest twórczość, Albrechta Durera. W technice miedziorytu stworzył między innymi mistrzowskie grafiki takie jak "Rycerz, diabeł i śmierć", "Święty Hieronim w celi",czy Melancholia"

Akwaforta polega na wykonaniu rysunku igła grawerska w werniksie kwasoodpornym, którym powleczona jest wypolerowana płyta metalowa. Odsłonięte w ten sposób fragmenty blachy są poddawane działaniu kwasu, w efekcie czego powstają zagłębienia - kreski różnej grubości w zależności od czasu trawienia). W trakcie druku wypełniane są farba. Akwafortę poprzedzały metody stosowane w XV wieku przez grawerów. którzy żmudną pracę nad wykonaniem ozdobnych rytów ułatwiali sobie stosując kwas. Nie wiadomo, kto pierwszy wykorzystał proces trawienia metalu do celów graficznych. Wymienia się Wacława z Ołomuńca i Daniela Hopfera Jednymi z najstarszych datowanych akwafort są grafiki Albrechta Durera powstałe na płycie żelaznej. Po wiekach zasady druku wklęsłego są wykorzystywane w najnowszych maszynach poligraficznych, akwaforta pozostała zaś jedną z najbardziej cenionych i najszlachetniejszych sposobów opracowywania matrycy w grafice artystycznej.

Kwasoryt groszkowy, określany włoską nazwą akwatinta (acquatinta), najlepiej nadaje się do rysunków tonowych. W tym celu pokrywa się wypolerowaną płytę miedzianą pyłem asfaltu syryjskiego. który po stopieniu tworzy groszek. Długość trawienia wpływa na zróżnicowanie i intensywność waloru. Była to pierwsza z technologii druku wklęsłego, która pozwalała na zastosowanie barwy w druku wielomatrycowym i swobodnego malarskiego stylu. Akwatinta powstała w połowie XVII wieku, a jej wynalazcą był Francuz Jean-Babtiste Le Prince, uczeń Bouchera. Do jej rozwoju przyczynił się przede wszystkim Francisco Goya. który grafiką zajął się pod koniec życia. Jego cykle akwatintt Caprichos i Los frorcrhios były nowatorskie i pozostają mistrzowskie.
Odmianą akwatinty jest odprysk.
Na starannie odtłuszczonej płycie metalowej wykonuje się rysunek atramentem składającym się z gumy arabskiej, cukru, barwnika i wody. Po zaschnięciu atramentu blachę pokrywa się werniksem akwafortowym i umieszcza się w kuwecie z ciepłą wodą. Guma i cukier rozpuszczają się powodując odpryskiwanie werniksu. Tak odsłoniętą płyte trawi się w kwasie. Proces ten można powtarzać wielokrotnie uzyskując rysunek tonowy.

Miękki werniks (vernis mou) ma ponad trzechsetletnią historię. Wprowadzony przez Szwajcara Dietricha Meyera, szerokie zastosowanie zyskał w wieku XX. Technologia polega na odciskaniu rysunku w miękkiej, lepiącej się warstwie kwasoodpornego werniksu. Blacha zostaje odsłonięta w miejscach nacisku. Użyte narzędzia i różne czasy trawienia powodują tonalne zróżnicowanie druku.

Heligrawiura, opracowana przez Czecha Karela Klića w roku 1879 była pierwszą technologią pozwalająca na użycie fotografii w wklęsłodruku. Miedzianą blachę pokrywa się warstwą żelatyny uczulonej dwuchromianem amonu. Tak powstała emulsja fotograficzna jest naświetlana stykowo przy użyciu pozytywu kliszy fotograficznej. Następnie jest poddana działaniu chlorku żelaza, który stopniowo, rozpuszczając warstwę żelatyny trawi blachę. Zamiana płaskiej miedzianej płyty na walec umożliwił druk maszynowy w technice rotograwiury, która obecnie sprzężona z komputerowym opracowaniem matrycy należy do najbardziej nowoczesnych metod druku.